Η Αληθινή Ιστορία μου: Πώς Έχασα 40 Λίβρες (περίπου 18 κιλά) και τις Διατήρησα – Ένας Οδηγός για Μακροπρόθεσμη Απώλεια Βάρους και Υγιεινό Τρόπο Ζωής

Μέσα σε διάστημα δυόμισι ετών, κατάφερα να χάσω περίπου 40 λίβρες, δηλαδή σχεδόν 18 κιλά. Και το πιο σημαντικό; Έχω διατηρήσει αυτό το βάρος για σχεδόν δύο χρόνια τώρα (ίσως με κάποιες μικρές διακυμάνσεις – κανείς δεν είναι τέλειος). Παρόλο που δεν είναι ένα τεράστιο ποσό βάρους, για μένα ήταν ένα σημαντικό επίτευγμα. Ήταν μια πραγματικά δύσκολη διαδικασία, γεμάτη προκλήσεις και μαθήματα ζωής.

Όταν μοιράζομαι αυτήν την ιστορία μου, οι αντιδράσεις που λαμβάνω συνήθως ποικίλλουν, ανάλογα με την οπτική γωνία του κάθε ατόμου:

1. «Απίστευτο! Μπράβο σου!» (Αυτή η αντίδραση προέρχεται συνήθως από ανθρώπους που δεν έχουν προσπαθήσει ποτέ να χάσουν πάνω από 2-3 κιλά.)
2. «Μα… τόσο πολύ καιρό;» (Αυτοί είναι συνήθως άνθρωποι που σκέφτονται να ξεκινήσουν τη δική τους προσπάθεια απώλειας βάρους και αναζητούν γρήγορες λύσεις.)
3. «Μα πώς;! Πώς το κατάφερες;» (Αυτή η ερώτηση προέρχεται από όσους βρίσκονται στη μέση μιας δικής τους προσπάθειας και αναζητούν πρακτικές συμβουλές και έμπνευση.)

Επομένως, εδώ θα σας περιγράψω την «πορεία» μου (μια λέξη που πραγματικά απεχθάνομαι, αλλά ταιριάζει στην περίσταση) για να νιώσω λίγο καλύτερα μέσα στο ίδιο μου το δέρμα. Είναι μια ιστορία που ελπίζω να προσφέρει όχι μόνο συμβουλές, αλλά και την αίσθηση ότι η επιμονή και η υπομονή φέρνουν αποτελέσματα.

Οι Πρώτες Προκλήσεις: Από την Επιλεκτική Διατροφή στην Προσκόλληση στο Φαγητό

Στο κολέγιο, άρχισα να μαθαίνω μόνη μου να μαγειρεύω, και κάπως έτσι ξεκίνησε και αυτό το blog! Ερωτεύτηκα εντελώς τη μαγειρική και διαπίστωσα ότι ο χρόνος που περνούσα στην κουζίνα, καθώς και ο χρόνος που αφιέρωνα στο blog, ήταν μια υπέροχη διέξοδος από τις απαιτήσεις του σχολείου και της δουλειάς. Ωστόσο, ένα μεγάλο μέρος αυτής της μαγειρικής περιλάμβανε πλούσια, όχι και τόσο υγιεινά φαγητά. Ήταν μια περίοδος εξερεύνησης γεύσεων, αλλά δυστυχώς, αυτή η εξερεύνηση δεν συνοδευόταν πάντα από επίγνωση για τις θερμίδες και τα θρεπτικά συστατικά.

Επίσης, μεγάλωσα ως ένα σχετικά επιλεκτικό παιδί στο φαγητό. Θυμάμαι μια ιστορία όπου, σε κάποια φάση, αρνιόμουν να φάω κοτόπουλο. Ένα βράδυ στο δείπνο, συνέχιζα να πετάω κομμάτια κοτόπουλου κάτω από το τραπέζι, με την ελπίδα ότι οι γονείς μου θα νόμιζαν πως έτρωγα. Φυσικά, αυτό λειτούργησε μόνο μέχρι τη στιγμή που σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους και είδαν τα κομμάτια κοτόπουλου κάτω από το τραπέζι. Με ανάγκασαν να φάω κάθε κομμάτι. Από το πάτωμα. Ευχαριστώ μαμά και μπαμπά! Αυτή η εμπειρία, όσο και αν ήταν αστεία εκ των υστέρων, δείχνει την περίπλοκη σχέση που είχα ανέκαθεν με το φαγητό.

Αυτά τα δύο στοιχεία – η αγάπη για την πλούσια μαγειρική και οι παιδικές συνήθειες – ήταν η τέλεια συνταγή για την αύξηση βάρους. Όπως ήταν αναμενόμενο, πήρα βάρος στο κολέγιο. Πιστέψτε με, το ξέρω. Αυτό πυροδότησε χρόνια δίαιτας γιο-γιο και την αίσθηση ότι ένιωθα πολύ άσχημα με τον εαυτό μου. Σίγουρα έχετε ακούσει και αυτή την ιστορία ξανά.

Η Εποχή του Εστιατορίου Ζυμαρικών: Μια Δύσκολη Περίοδος

Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, λίγο μετά την αποφοίτησή μου από το κολέγιο, επέστρεψα στο Πόρτλαντ και ξεκίνησα μια δουλειά 50 ωρών την εβδομάδα ως διευθύντρια σε ένα εστιατόριο ΖΥΜΑΡΙΚΩΝ. Ναι, καλά ακούσατε: ΖΥΜΑΡΙΚΩΝ. Εκεί, οι διευθυντές μπορούσαν να φάνε όσο ήθελαν, δωρεάν. Η συχνή αντίδραση σε αυτό ήταν: «Μα, έχουν και σαλάτα στο μενού, έτσι δεν είναι;» Εσείς πιστεύετε πραγματικά ότι θα παραγγείλετε μια σαλάτα όταν έχετε πεινάσει για τρεις ώρες, τρέχετε σαν τρελοί κατά τη διάρκεια της βραδινής βάρδιας, και ταυτόχρονα υπάρχει η επιλογή ζεστής, παρηγορητικής πάστας; Φυσικά και όχι. Ήταν σχεδόν αδύνατο να αντισταθώ στον πειρασμό, και η κούραση σε συνδυασμό με την ελεύθερη πρόσβαση σε φαγητό, καθιστούσαν την υγιεινή επιλογή ένα ανέφικτο όνειρο.

Και έτσι, η κατάσταση συνέχισε να επιδεινώνεται. Η αύξηση βάρους και η ψυχολογική πίεση γίνονταν όλο και πιο έντονες. Ένιωθα παγιδευμένη σε έναν φαύλο κύκλο, όπου οι συνθήκες εργασίας μου δυσκόλευαν κάθε προσπάθεια για βελτίωση.

Η Στροφή: Η Μετακόμιση στη Νότια Αφρική (2014)

Έπειτα, το 2014, αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στη Νότια Αφρική! Ο σύζυγός μου έκανε το μεταπτυχιακό του και εγώ θα δούλευα full time στο blog μου. Ήταν μια εκπληκτική χρονιά. Και ήταν αυτή η χρονιά που πραγματικά έδωσε την αρχική ώθηση στην απώλεια βάρους μου. Η αλλαγή περιβάλλοντος, η απομάκρυνση από τους παλιούς πειρασμούς και η νέα καθημερινότητα λειτούργησαν ως καταλύτης.

Δεν τρώγαμε τέλεια (είχαμε τα «κρεατένια φουσίλι» όπως τα ονομάζαμε χίλιες περίπου φορές), αλλά τρώγαμε καλύτερα. Η συνειδητή προσπάθεια να κάνουμε πιο υγιεινές επιλογές ήταν εμφανής. Επιπλέον, γράφτηκα σε ένα γυμναστήριο απέναντι από το σπίτι μας και άρχισα να γυμνάζομαι τουλάχιστον τέσσερις φορές την εβδομάδα. Αυτό ήταν μια πραγματική αλλαγή δεδομένων για μένα. Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα αθλητική ή σε καλή φυσική κατάσταση. Η ώθηση αυτοπεποίθησης που προσφέρει η άσκηση είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ. Παλιά φοβόμουν τόσα πολλά πράγματα, επειδή δεν πίστευα ότι μπορούσα να τα κάνω. Πεζοπορία; Όχι επιλογή. Εξερεύνηση μιας νέας πόλης; Μα τι θα γίνει αν κουραστώ/ζεστάνομαι/πεινάσω/διψάσω; Όλες αυτές οι δικαιολογίες εξαφανίστηκαν σταδιακά, καθώς το σώμα μου γινόταν πιο δυνατό και η διάθεσή μου πιο ανεβασμένη.

Συνήθως έκανα 30-45 λεπτά καρδιοαναπνευστική άσκηση και βάρη. Αυτό ήταν ξεκαρδιστικό, γιατί μάθαινα μόνη μου και το γυμναστήριο ήταν στελεχωμένο από τους πιο ανενημέρωτους ανθρώπους στον κόσμο. Χρησιμοποιούσα μερικά μηχανήματα, αλλά κανένα από τα βάρη στις πλάκες δεν είχε ετικέτα, οπότε δεν είχα ιδέα πόσο σήκωνα. Μια φορά, ρώτησα πόσο ζυγίζει κάθε πλάκα. Κανείς δεν ήξερε. Σοβαρά, κανείς! (Χτύπημα στο μέτωπο!) Παρά τις ελλείψεις, αυτό το περιβάλλον με ανάγκασε να βασιστώ στο ένστικτό μου και να πειραματιστώ, κάτι που αποδείχθηκε πολύτιμο.

Το σημαντικό συμπέρασμα από εκείνη τη χρονιά ήταν: Έμαθα ότι μπορούσα να είμαι αθλητική. Αυτό δεν ήταν κάτι που προοριζόταν μόνο για άλλους ανθρώπους. Μπορούσα να πιέσω το σώμα μου, και τίποτα τρομακτικό δεν θα συνέβαινε. Αυτή η συνειδητοποίηση ήταν απελευθερωτική και με ενδυνάμωσε όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχολογικά. Κατάλαβα ότι τα όρια ήταν συχνά στο μυαλό μου.

Το 2014, έχασα 20 λίβρες (περίπου 9 κιλά). Ήταν μια μεγάλη επιτυχία και η απόδειξη ότι η αλλαγή ήταν εφικτή.

Επιστροφή στο Σπίτι και Νέα Ξεκινήματα (2015-2016)

Επιστρέψαμε από τη Νότια Αφρική. Γραφτήκαμε σε ένα νέο γυμναστήριο. Αυτό ήταν υπέροχο, γιατί ο σύζυγος δεν ήταν μέλος στο γυμναστήριό μου στη Νότια Αφρική και εκείνος ξέρει πολύ περισσότερα για την άρση βαρών από εμένα, χάρη σε έναν πρώην γυμναστή μπαμπά και ένα μίνι γυμναστήριο στο γκαράζ τους όταν μεγάλωνε. Έτσι, μου δίδαξε ό,τι ήξερε, και με έναν συνοδό, μπορούσα να πιέσω τον εαυτό μου ακόμα περισσότερο. Δυνάμωσα. Ωστόσο, ακόμα δεν έτρωγα τόσο καλά. Είχα ξαναρχίσει ως διευθύντρια στο εστιατόριο ζυμαρικών και δούλευα πολλές ώρες με ακανόνιστο πρόγραμμα. Αυτό δεν ήταν μια συνταγή για επιτυχία. Παντρευόμασταν εκείνη τη χρονιά, οπότε ήλπιζα να χάσω άλλες 10 λίβρες, αλλά έχασα μόνο περίπου 2. Ειλικρινά, απλά χαίρομαι που δεν ξαναπήρα πίσω όλο το βάρος που είχα χάσει.

Έτσι, άλλες 2 λίβρες (περίπου 1 κιλό) λιγότερο το 2015.

Το 2016, ξεκίνησα μια νέα δουλειά με πιο σταθερό πρόγραμμα. Ο σύζυγος επίσης ξεκίνησε μια μεγάλη δέσμευση για απώλεια βάρους στην αρχή εκείνης της χρονιάς. Η σκληρή αλήθεια: είναι πολύ πιο εύκολο να χάσεις βάρος όταν ο σύντροφός σου είναι και αυτός στο ίδιο «ταξίδι». Ακόμα καλύτερα όταν είναι πολύ πιο αφοσιωμένοι από εσένα, κάτι που γρήγορα έγινε η περίπτωσή μας. Η αμοιβαία υποστήριξη και η κοινή προσπάθεια ενίσχυσαν και τους δύο, δημιουργώντας ένα περιβάλλον ενθάρρυνσης και λογοδοσίας.

Γυμναζόμασταν με συνέπεια, τρώγαμε καλά, και κάναμε όλα τα απαραίτητα. Αυτή ήταν η χρονιά που βρήκαμε το σύστημά μας. Εγώ προγραμμάτιζα τα δείπνα μας κάθε εβδομάδα και κανονίζαμε μια βραδιά «ελεύθερης επιλογής», σχεδόν πάντα αφιερωμένη στην πίτσα. Το να γνωρίζουμε ότι ερχόταν μια βραδιά παρασπονδίας μας έκανε πολύ πιο εύκολο να τηρούμε τους κανόνες μας όλη την εβδομάδα. Περισσότερα για αυτό το σύστημα θα ακολουθήσουν.

Και άλλες 18 λίβρες (περίπου 8 κιλά) λιγότερο το 2016.

Η Επιτυχία και η Συνέχεια: Διατήρηση και Εξέλιξη

Είχα φτάσει ξανά στο ίδιο βάρος που είχα την τελευταία χρονιά του λυκείου! Δεν υπάρχει τίποτα πιο συναρπαστικό από αυτό. Σοβαρά. Νιώθεις ότι περπατάς στα σύννεφα για εβδομάδες όταν συμβαίνει αυτό. Ήταν μια τεράστια ψυχολογική νίκη, μια επιβεβαίωση ότι η σκληρή δουλειά μου απέδωσε καρπούς.

Είχα σχέδια να συνεχίσω να χάνω βάρος, να γίνω ακόμα πιο δυνατή και να κάνω ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. Αυτό δεν έχει συμβεί ακριβώς, τουλάχιστον όχι όπως το είχα φανταστεί. Η ζωή έχει τους δικούς της ρυθμούς και προκλήσεις, και η διατήρηση είναι μια συνεχής διαδικασία, όχι ένα τελικό σημείο.

Τι έχει συμβεί; Έχω πάρει μερικές λίβρες πίσω, αλλά γενικά κινούμαι σε αυτό το εύρος βάρους. Έχω διατηρήσει ένα αρκετά συνεπές πρόγραμμα προπόνησης (αν και θα ήθελα να είμαι καλύτερη). Έχω πειραματιστεί με διαφορετικά είδη καρδιοαναπνευστικής άσκησης για να βρω κάτι που να αγαπώ: τρέξιμο, περπάτημα, step aerobics, spinning. Η ετυμηγορία; Μου αρέσει πραγματικά το τρέξιμο το καλοκαίρι, αλλά φοβάμαι τι θα κάνει στα γόνατά μου μακροπρόθεσμα. Ο σύζυγος ΛΑΤΡΕΥΕΙ το περπάτημα – πιθανότατα καταγράφει 14.000 βήματα κάθε μέρα. Μου αρέσει και εμένα, αλλά θα ήθελα να είχα περισσότερο χρόνο για αυτό. Το spinning είναι χάλια. Το step aerobics είναι διασκεδαστικό, αλλά χρειάζομαι κάποιον να φτιάχνει νέα βίντεο. Η εξερεύνηση διαφορετικών ασκήσεων με βοήθησε να παραμείνω ενεργή και να μην βαρεθώ ποτέ.

Σίγουρα δεν έχω σταματήσει τον προγραμματισμό γευμάτων. Αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που έχω κάνει ποτέ για εμάς. Με βοηθά να παραμένω ψύχραιμη και να έχω ένα υγιεινό δείπνο στο τραπέζι κάθε βράδυ, γιατί δεν χρειάζεται να σκέφτομαι τι θα φτιάξω. Μειώνει το άγχος της καθημερινής απόφασης και εξασφαλίζει ότι πάντα θα έχουμε υγιεινές επιλογές. Εμβαθύνω περισσότερο στον προγραμματισμό γευμάτων σε αυτήν την ανάρτηση. Ρίξτε μια ματιά.

Ανυπομονείτε; Πάρτε μια γεύση από τη μέθοδό μου και αποκτήστε το πρότυπο προγραμματισμού γευμάτων μου. Αποκτήστε το εδώ!

Έχουμε ακόμα μια προγραμματισμένη βραδιά «ελεύθερης επιλογής». Λατρεύω τη βραδιά «ελεύθερης επιλογής». Είναι η μικρή μας ανταμοιβή και μας επιτρέπει να απολαύσουμε το φαγητό χωρίς ενοχές, διατηρώντας την ισορροπία.

Δεν πίνω τόσο πολύ όσο παλιά. Όχι ότι είμαι κατά του αλκοόλ, αλλά διαπιστώνω ότι νιώθω καλύτερα αν περιορίζω το αλκοόλ σε 2-3 βράδια την εβδομάδα. Ο σύζυγος εξακολουθεί να απολαμβάνει τη βραδινή του μπύρα. Αυτές οι μικρές αλλαγές στον τρόπο ζωής, οι οποίες δεν απαιτούν ακραίες στερήσεις, κάνουν μεγάλη διαφορά στη συνολική ευεξία.

Συνολικά, νιώθω καλά με τον εαυτό μου και άνετα μέσα στο σώμα μου. Ξέρω ποια φαγητά με κάνουν να νιώθω καλά και ποια με κάνουν να νιώθω άσχημα (η ζάχαρη και εγώ δεν είμαστε φίλες. Είναι λυπηρό.). Μπορώ να πάω σε μια πεζοπορία και ξέρω ότι θα είμαι εντάξει (αν και ακόμα δεν αγαπώ απόλυτα αυτή τη δραστηριότητα). Στην πραγματικότητα, νιώθω πιο άνετα στην ύπαιθρο γενικά και το αποδίδω αυτό στην απώλεια βάρους και στην αύξηση της άσκησης. Τώρα κάνουμε κάμπινγκ! Αν μου λέγατε πριν από 5 χρόνια ότι θα πήγαινα τακτικά για κάμπινγκ, θα σας είχα χαστουκίσει. Και θα έκλαιγα. Αυτό δείχνει πόσο πολύ έχουν αλλάξει οι δυνατότητές μου και η αντίληψή μου για τον εαυτό μου.

Εν κατακλείδι: ήταν μια αργή διαδικασία, αλλά είμαι ευχαριστημένη με το σημείο στο οποίο έχω φτάσει. Η μακροπρόθεσμη απώλεια βάρους δεν είναι μια ευθεία γραμμή, αλλά μια πορεία με σκαμπανεβάσματα, γεμάτη μάθηση, υπομονή και αυτογνωσία. Η συνέπεια, η σωστή υποστήριξη και η δέσμευση σε έναν υγιεινό τρόπο ζωής είναι τα κλειδιά για την επιτυχία.